Vrijdagochtend 10
uur voor de Roei & Zeilvereniging De Amstel. 15 mensen staan te trappelen van
ongeduld. Alle voorbereidingen zijn geweest. Het eten kan in het busje, de
navigatie wordt ingesteld. Nog een laatste foto van het team. En daar gaan we:
op naar Friesland voor de ElfstedenRoeiMarathon. De boot is al mee
op de botenwagen van RIC. Nu wij nog.
Het is prachtig
weer, zonnig met wat wolken en een windje. Niet een heftig windje, maar genoeg om de
temperatuur niet te hoog te laten oplopen. Perfect om te roeien dus. En de
vooruitzichten zijn ook goed. Best fris in de nacht, kans op een spatje in de
ochtend en zon en wolken op zaterdag. Niets staat ons in de weg om een mooie
prestatie neer te zetten.
Want dat is het
wel. De meeste van ons zijn in 2013 of 2014 begonnen met roeien. Beginnelingen
dus nog. Maar door al onze trainingen hebben we inmiddels best wel wat kilometers
in de benen zitten. En daar zijn we technisch ook sterker van geworden. We
hebben geleerd dat je de kracht niet uit je armen en schouders moet halen. Maar
juist vanuit je benen, door je riem goed in het water te zetten en een stabiel ritme
te houden.
 |
| De boot wordt opgetuigd |
We tuigen de boot
op, bestuderen de kaarten, checken onze navigatie en gaan eten. De wedstrijdleiding heeft ondertussen onze boot gekeurd. Voor de veiligheid moet je een aantal zaken aan boord hebben en onze materiaalcommissie heeft dat prima voor elkaar. Top gedaan Maaike & co! Op het palaver
vertelt de wedstrijdleiding dat vooral de achterhoede (wij dus ;-) last zal
hebben van het spuien van de sluizen bij Stavoren en Harlingen. Door de vele
regen moet er gespuid worden en dat betekent dus tegenstroming op 2 plaatsen op
de route, tussen Stavoren en Workum en tussen Harlingen en Franeker (Harinxmakanaal).
Het eerste team
roeit op naar de Prinsentuin in hartje Leeuwarden. Daar stapt het team in dat
gaat starten. Ik stuur het eerste stuk van Leeuwarden naar Leeuwarden, via
Bartlehiem – Dokkum – Bartlehiem – Oentsjerk. Het duurt even en we worden
aardig koud. Maar het is ook spannend, want je moet goed tussen de
verschillende boten komen te liggen en luisteren naar de wedstrijdcommissaris.
Als ik langs de kant hoor dat wij mogen oproeien, laat ik het team flink op de
benen zetten. En dan hoor ik nog “team 89 gestart” en zijn we op pad! Langs de
kant staan mensen ons toe te juichen. Wij halen een boot in en worden
ingehaald, een beetje een hectische situatie. Na 20 minuten zijn we echt buiten
Leeuwarden en ontvouwt zich het prachtige Friese land. Bloeiende fluitekruid en
koolzaad, veel vogels en de ondergaande zon. Mooi is het.
Bij Bartlehiem
komt het 2e team op de boot en vergeten we de lichten aan te doen.
Stom, want bij de volgende stop is het al donker. Ik kan nog net bij de lamp op de achtersteven, maar niet bij die op de boeg. Jammer dan, we gaan door.
Onderweg krijgen we het wel een paar keer te horen, maar ik kan er niets aan
veranderen. Vlak voor Dokkum krijgen we te maken met tegenliggers. In Dokkum
keren alle roeiers en de voorhoede, de wedstrijdroeiers zijn alweer op de
terugweg. In het donker is het veel moeilijker sturen. Ineens zie ik iets raars. Wat is dat? Een boot dwars op het water? Ik vraag de roeiers onmiddellijk de snelheid
uit de boot te gooien. Er blijkt een
heftige aanvaring te zijn, en we komen er ternauwernood voorbij. Dan nadert
Dokkum met een aantal zeer lage bruggen, dus geef ik het commando “vallen”, dan
moet iedereen liggen in de boot.
 |
| Bij de start in Leeuwarden |
In Dokkum staat
het team op ons te wachten, met verschrikte gezichten. Zij hebben net een
andere boot zien omslaan. Dat moet ons niet gebeuren. Met beleid worden de
roeiers op de hoge wal getrokken en stapt een nieuwe ploeg in. We zwaaien naar
de stempelpost, daar zorgen onze wallers voor en ronden Dokkum. Nu is het echt
donker en ik moet wennen aan deze nieuwe situatie. Gelukkig heb ik goed opgelet
op de heenweg en gecheckt waar we dadelijk weer moeten aanleggen voor de volgende wissel. Bij het
beroemde bruggetje van Bartlehiem slaan we af en draaien een klein kanaaltje
in. Ik weet dat het hier stikdonker wordt en dat er een aantal smalle bruggen
zijn, dus ik wil me goed voorbereiden. Ik probeer de geschreven navigatie te
lezen, maar sturen en lezen gaat niet goed samen. Met een klap verdwijnen we in
het riet! Eigenlijk moet ik hard lachen, maar we moeten ook zorgen dat we er
weer uit komen. Met wat gepeddel en geduw zijn we weer los en varen we verder.
Ok, ik kijk dus alleen maar naar onze digitale navigatie.
Die donkerte van
de nacht is ook wel bijzonder. Voor de roeiers, want die moeten op hun gehoor
roeien. Je kunt vrijwel niets zien. Dankzij onze lampen heb ik een zwak
schijnsel die mij vertelt waar de kanten zijn en kleine lichtjes op het water
zijn de boten voor me. Zolang ik die zie ben ik gerustgesteld. Verder ruiken we
het fluitekruid, een haast bedwelmende lucht. En omdat het langzaam opentrekt
zien we steeds meer sterren. Aan de einder gloort het licht van Leeuwarden,
daar moeten we naartoe.
Ik weet dat er
bij Leeuwarden een verraderlijk stuk is. Het water lijkt naar stuurboord te
gaan, maar wij moeten rechtdoor onder de Provinciale weg. Het is daar
alleen pikkedonker… Ik geef de roeiers de opdracht tot 'light peddle', ik
moet even kijken. Ineens zie ik een licht op de brug. We horen een stem, die
vraagt: Amstel? En dan begint teamgenootje Hanneke te lachen en roept: Hoi Mam!
Haar moeder staat op de brug ons aan te moedigen. En dank zij haar moeder kan ik de onderdoorgang makkelijk vinden! Het geeft ons energie voor een
laatste sprint en 15 minuten later zijn we bij de organiserende roeivereniging
Wetterwille. Stempelplaats Leeuwarden en voor mij het punt om af te stappen. Ik
heb dan ruim 5,5 uur gestuurd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten