Dansen voor hoop en vrede

In september postte een vriend van mij op Facebook een documentaire van Nieuwsuur. Hierin vertelt de Syrische danser Ahmad Joudeh over zijn leven in Damascus, over zijn huis dat is verwoest door de bommen, de bedreigingen van IS hem in zijn benen te schieten. Dans is leven, zijn uitlaatklep, zijn hoop op vrede.


Met zijn danslessen geeft hij een klein beetje vreugde in het leven van kinderen die hun ouders in de oorlog hebben verloren. Ahmad danst als zichtbare daad van verzet in het amphitheater van Palmyra, waar een paar maanden ervoor nog mensen werden afgeslacht door IS. Maar hij is ook verdrietig. In maart 2017 moet hij het leger in en dan is zijn leven over, zo verwacht hij. Een danser is geen soldaat, slechts kanonnenvoer.

Veilig door talent

De documentaire wordt wereldwijd miljoenen keren op social media gedeeld en is raakt vele mensen, waaronder de directeur van de Nederlandse Reisopera, Nicholas Mansfield, en de directeur van het Nationaal Ballet, Ted Brandsen. Samen richten zij het fonds Dance for Life  op voor Ahmad, dat hem in staat stelt stage te lopen bij het Nationaal Ballet.

Begin december vliegt Ahmad naar Nederland, zijn familie en geliefden achterlatend in het door oorlog verscheurde Syrië. Hoop en talent hebben Ahmad in veiligheid gebracht, maar hij is zich ervan bewust dat er vele anderen zijn zoals hij. Jonge mensen met dromen van een toekomst, die zich bevinden in de keiharde realiteit van een land in oorlog.

Ahmad’s dans van hoop en verdriet

In Nienoord, een landgoed in Leek, droeg Geert Pruiksma een tentoonstelling met kunst van vluchtelingen aan Ahmad op. En door zijn stage kan Ahmad de tentoonstelling ook daadwerkelijk zelf  bekijken. Afgelopen zondag deed hij er een kleine dansvoorstelling als dank voor de steun. Een korte maar dramatische choreografie, waarin hij hoop en wanhoop, angst en liefde, geluk en verdriet tot uiting brengt.

Hij had ook een schilderij bij zich van zijn broer, die nog in Damascus is. Je ziet het achterin staan en het lijkt net of hij tijdens de dans het schilderij even aanraakt. Een ode aan hen die ook dromen van een toekomst ondanks de oorlog om hen heen…

Tentoonstelling van kunstenaars en vluchtelingen

Koeien © Ahmad Haraji

De kleine maar bijzondere expositie "Kunst op het kruispunt, verhalen van vluchtelingen" toont werken van kunstenaars die ook vluchteling waren. Hele Nederlandse koeien maar met een exotische kleurzweem, door de Iraanse schilder Ahmad Haraji of de op Picasso en Arabische mosaic lijkende werken van Sattar Kawoosh.

Maar ook foto's van Humans of Nowhere. De tekst erbij raakte me. "Wij worden gezien als Humans of Nowhere, vluchtelingen, niks. Maar wij zijn mensen. Mensen met een geschiedenis, familie, werk, een thuis. Wij kwamen van Ergens."

Dat is wat deze kunstenaars en ook Ahmad Joudeh laten zien. Zij geven een gezicht aan die miljoenen anderen die nog in oorlogsgebied zitten, in een vluchtelingenkamp, onderweg zijn naar betere oorden of in een nieuw land een nieuw leven op proberen te bouwen. En kunst kan daarbij helpen een brug te slaan naar begrip voor elkaar.

Spreek je uit

Kiss of the queen © Sattar Kawoosh

Het verhaal hierboven is al heftig genoeg, maar het raakte me juist dit weekend, waarin Trump met zijn inreisdecreet zoveel onrust en verdriet brengt. In zo’n wereld mogen wij niet ons mond houden. In deze tijden waarin onze vrijheid zo onder druk staat, moeten we vechten voor deze vrijheid, want wij hebben dat nog.

En voor mij betekent dat niet uit angst voor het onbekende vluchtelingen te weren. Besef dat het ook jouw zaak is als de vrijheid van anderen wordt aangetast. Want dan is het slechts een kwestie van tijd voor jouw vrijheid aan de beurt is. Dus spreek je uit tegen onrecht, stem op 15 maart voor een land met vrijheid voor iedereen!