Dansen voor hoop en vrede

In september postte een vriend van mij op Facebook een documentaire van Nieuwsuur. Hierin vertelt de Syrische danser Ahmad Joudeh over zijn leven in Damascus, over zijn huis dat is verwoest door de bommen, de bedreigingen van IS hem in zijn benen te schieten. Dans is leven, zijn uitlaatklep, zijn hoop op vrede.

SAIL 2015: een mooi avontuur

Wat waren het mooie dagen, met SAIL in de stad! Ik kan er veel over schrijven, maar de foto's vertellen meer verhalen. Het begon met een fantastische Sail-in op woensdag, gevolgd door wat een klein wandelingetje langs de IJhaven had moeten worden, met als afsluiting het Roeierssaluut op zondagochtend!

De Stad Amsterdam opent de parade bij IJmuiden

Elfsteden roeien, deel 2: Wat zijn nou 17 minuten?

Gisteren liet ik jullie achter in Leeuwarden waar ik uitstapte als stuur. Een nieuw team stapte in en verdween in de nacht. Ik strompelde naar de auto. Zoveel uur opgevouwen zitten in een boot, dat ga je voelen, het duurde een paar minuten voor ik weer rechtop kon staan! Ik moest naar de wc, had dorst (want expres niet veel gedronken voor de start) en honger, in die volgorde. De adrenaline van het sturen in de nacht stroomde nog door mijn lijf en hoewel ik moest proberen wat te slapen, ging dat niet makkelijk. Zittend in een busje, slaapzak over je hoofd, geroezemoes. Maar ik geloof dat ik even geslapen heb.

De Elfsteden in een roeiboot, deel 1

Vrijdagochtend 10 uur voor de Roei & Zeilvereniging De Amstel. 15 mensen staan te trappelen van ongeduld. Alle voorbereidingen zijn geweest. Het eten kan in het busje, de navigatie wordt ingesteld. Nog een laatste foto van het team. En daar gaan we: op naar Friesland voor de ElfstedenRoeiMarathon. De boot is al mee op de botenwagen van RIC. Nu wij nog.

It giet oan!

Ja echt waar! It giet oan!

foto @Manolo Sanchez

"Ben je wel helemaal lekker, Calijn?", hoor ik je denken? De Elfstedentocht is leuk, maar niet zo realistisch in mei, als het verse groen de grond uit spuit. En toch is het zo, voor mij en een heleboel anderen. Want dit weekend vindt namelijk de Elfstedentocht voor roeiers plaats!

Shoeporn en hoe het bijna aan mijn neus voorbij ging

Ooit haalde ik een vriendinnetje op bij de kapper en daar zag ik iemand lopen met geweldige schoenen. Het bleken schoenen van United Nude, een merk dat wel meer opmerkelijke ontwerpen verkoopt. In Amsterdam hebben ze een geweldige winkel, op de hoek van het Spui en de Molsteeg. Eigenlijk draai ik al 2 jaar om deze schoenen heen. Ze zijn zo mooi, maar ook zo duur... € 220, ik vind het veel voor pumps. Dus toen de sample sale werd aangekondigd, noteerde ik dit meteen in mijn agenda. Wie weet...

Mmm...een Wokarang

Ben altijd op zoek naar verrassende, nieuwe en als het even kan slanke en snelle recepten. Ik volg daarom een aantal leuke blogs. Een ervan is van Kay uit Gouda. Haar Engelstalige blog Kayotic Kitchen is voorzien van mooie foto's en bovendien documenteert zij alles stap-voor-stap. Een paar weken geleden maakte zij een heel leuk wokrecept en gebruikte hiervoor de nieuwe Wokarang van BK. Al mijn pannen zijn van BK, de Conical serie, en die gebruik ik al jaren iedere dag met plezier. Maar een Wokarang, daar had ik nog nooit van gehoord. Het is een soort wok met een overdreven naar binnen gebogen rand. En nog mooier, als je een tweet hierover stuurde, kon je 'm nog winnen ook. Enthousiast stuurde ik een tweet de wereld in. En een paar weken later bleek ik een van de gelukkige winnaars! Er was een Wokarang naar me onderweg. Joepie!

Over pesten en gepest worden

Het hing al een tijdje in de lucht. Die middag voelde niet goed. Ik was 10 en ik bleef nog wat dralen op school. De juf vond dat ik alle klusjes in de klas wel had gedaan. Iedereen was weg. Ook ik moest richting huis. Op het paadje achter de kerk verschenen ze ineens vanuit de bosjes. Ze waren met z’n drieën. Ik wilde doorlopen, maar ze sneden me de pas af. Met een flinke zet werd ik tegen de muur geduwd. Op hun gezichten een vuile grijns. Er werd wat geplaagd, een scheldwoord hier en daar, een schijnbeweging. Ik was het wel gewend. En toen flikkerde het staal voor mijn ogen. Een mes. Met een paar woorden maakten ze het mij duidelijk: Dat mes was niet voor mij. Ergens deze week zou ik mijn hond ermee aantreffen, het mes in zijn buik wel te verstaan. En daarmee raakten zij mij recht in mijn hart. Want mijn hond was mijn vriendje. De enige die er altijd voor me was en tegen me aan kwam zitten als ik verdrietig was. Zonder woorden, maar met alle empathie en troost die ik nodig had. En ik wist dat ik hem niet kon beschermen. Omdat ik naar school moest, omdat ik niet geloofd zou worden, omdat... De onmacht, dat alleen staan, je niet kunnen verweren. Dat is de kern van pesten.

En het druppelt verder.... (update lekkage 3)

Afgelopen maandag: na een hele dag regen gaan boven Amsterdam werkelijk de hemelsluizen open. In korte tijd komt er even heel veel water naar beneden. Als mijn moeder na een dagje in Amsterdam mijn appartement binnenkomt, staat het half blank. Jawel, de lekkage is terug, en hoe!

De week ervoor liep ik nog langs de bakjes en dacht: "die mogen nu wel weg, alles is droog". De volgende dag zit er een klein beetje water in. Nee, niet weer! Wat nu? In overleg met de VVE een dakexpert ingeschakeld. Eerst komt nog de schade-expert van de verzekering op donderdag. We dachten dat de reparatie van de binnenkant wel van start kon gaan. Ik droomde van een mooie witte wand, zo ongeveer voor Kerst. Leek niet heel ambitieus, het was immers september. Maar goed, dat is geheel van de baan.

Doe Maar: Oude helden rocken nog steeds

Het werd aangekondigd in het Journaal: Doe Maar uit elkaar! Beelden van huilende en flauwvallende meisjes, een paar noten van hun bekendste nummers en de uitleg dat de band het niet meer trok. Ik was nog wat jong om groot fan te zijn (nog geen 12), maar ik weet het nog nog goed, die avond in 1984. Mijn vader was verontwaardigd, want dat was toch geen nieuws voor het Journaal? Maar de volgende dag op school huilden bijna alle meisjes en iedereen had het erover. Doe Maar was groot, groter, grootst in die tijd. En als je fan was, had je een button op je jas. Liefst een in neonroze met neongroen.