Privacy, bestaat het eigenlijk nog?

Was dinsdag bij een debat over privacy in de Rode Hoed. Een boeiende avond, waar de gemoederen in de zaal hoog opliepen.

In het discussiepanel zaten Jacob Kohnstamm, voorzitter van het College Bescherming Persoonsgegevens, Elco Brinkman,voorzitter van Nictiz (Nederlands Instituut voor ICT in de Zorg) en Imke Leenders, 17 jaar, lid van de Digiraad, een jongerenadviesorgaan van het Ministerie van Economische Zaken. Het onderwerp was de communicatie over privacy. Want met alle technologische ontwikkelingen wordt onze privacy steeds vaker onderwerp van discussie. Of stellen we ons zelf soms te weinig vragen. Want wie wil jaren later nog geconfronteerd worden met een foto gemaakt aan het eind van een avondje stappen. Jammer als je net voor je droombaan aan het solliciteren bent.

De heer Kohnstam zag als grootste gevaar dat we inmiddels meer dan 16 miljoen Big Brother in Nederland hebben. Want iedereen kan met behulp van internet en het handig omgaan met vrij verkrijgbare informatie een heleboel doen. En waar moet je dan beginnen met toezicht houden. Het is me niet helemaal duidelijk geworden wat de club van de heer Kohnstam nu doet. Ze geven advies in de conceptfase van wetgeving, en daarna houden ze toezicht. Dat wil zeggen dat ze sancties kunnen opleggen aan diegenen die de wet overtreden, maar dat doen ze alleen als veel mensen er schade door leiden. Echt concreet wordt het niet.

Het was jammer dat de avond maar weinig over het fenomeen communicatie ging, want het is nogal een pittig onderwerp, privacy. Bestaat het eigenlijk wel en wat betekent het dan, en waar liggen jouw grenzen? Uiteindelijk ging het over het Electronisch Patientent Dossier. Daar is inderdaad een best wel knullige brief over uitgestuurd. Ruim 300.00 mensen hebben bezwaar gemaakt tegen de invoering van dit dossier en ook artsen zijn niet positief. Het probleem in de communicatie is met name dat er niet duidelijk wordt welke informatie nu aan wie en op welk tijdstip kan worden ontsloten en wat de voorzorgsmaatregelen zijn om te voorkomen dat zomaar deze gegevens voor anderen zijn in te zien. Bovendien is het raar om burgers om hun goedkeuring te vragen (als je geen bezwaar maakt) terwijl de bijbehorende wetgeving nog niet eens is aangenomen in de Tweede Kamer.

De twee beste opmerkingen van de avond kwamen van een zeventienjarige en een aanwezige hacker. De hacker:"Bestuurders zeggen altijd dat burgers het niet snappen. Alleen zijn de burgers niet voldoende geïnformeerd, bijvoorbeeld door de media. Dat was ook al het argument met het referendum over Europa." Maar met een dergelijke argumentatie maken politici zich er wel heel makkelijk van af. Want goede voorlichting is juist ook een taak van de overheid.

Imke, slecht 17 jaar, had de tweeede goede opmerking: "Jongeren zijn veel sneller bereid hun privacy op te geven. Maar we moeten zelf veel meer weten over onze privacy en leren hoe we onszelf moeten beschermen." We hebben natuurlijk zelf ook onze verantwoordelijkheid. Je bent voor altijd, wie je bent, je identiteit is iets wat bij je blijft. Maar jijzelf, je leven of je mening kan veranderen. Het zou jammer zijn als keuzes uit het verleden je voor altijd blijven achtervolgen.

Wat me erg opviel, was dat de zaal hevig geëmotioneerd reageerde op onzekerheden rond het EPD. Het panel, en dan met name de bestuurders Brinkman en Kohnstam, reageerde steeds formeler zodra hen het vuur aan de schenen werd gelegd. Wetsartikelen werden aangerukt, we moesten maar vertrouwen hebben, enzovoort. Terwijl een dergelijke emotie alleen met open communicatie, debat en echte informatie is te vangen.

Geplaatst op Calijn's Gepeins (http://calijn.blogspot.com)