vrijdag 12 maart 2010

Vijf jaar alweer...


Vijf jaar geleden vierden we feest. Groot feest. Pappa werd 70 jaar. Met vrienden en familie kwamen we bijeen. Veel warmte, vriendschap en gezelligheid. Er werd veel gelachen en soms ook, in stilte, een traantje weggepinkt. Er was ‘zijn’ muziek: Hongaarse zigeunermuziek. Melancholische, romantische en vrolijke muziek. Hij speelde zelf, op zijn viool met zijn orkest, Tokaji. Het was feest, we vierden het leven. Maar ondertussen wisten we dat dit ook het laatste feest zou zijn, voor hem dan. Hij was ongeneeslijk ziek. Kanker.

Mijn moeder zei: “hij praat via zijn muziek”, want een groot prater was hij niet. Maar zijn passies waren sterk: Zigeunermuziek, Zweefvliegen, Kever restaureren, hij kon er zo van genieten.

Ik mis hem nog steeds, elke dag. Hij is nog zo dichtbij. Vaak denk ik ook: “Kon ik het hem maar even vertellen, wat zou hij dat leuk hebben gevonden.”

Vijf jaar alweer. Vandaag zou hij 75 geworden zijn. Het lijkt als de dag van gisteren. Wat vliegt de tijd.



Reageren? Leuk, maar graag op Calijn's Gepeins (http://calijn.blogspot.com)

2 opmerkingen:

  1. Brok in mijn keel door je woorden, en de mooie foto. Kan de zigeunermuziek in de verte horen... En zo oneerlijk, deze ziekte.

    Sterkte.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Lieverd, heerlijk je gesproken te hebben - fijn jullie zulke sterke mensen zijn! In gedachten bij jullie! Ed inderdaad de foto gemaakt met jouw toestel zei hij. Moedig voorwaarts!
    Omhelzingen en liefs, Ed, Yet Niek en Nanoe

    BeantwoordenVerwijderen