Twee mannen die opscheppen over de liefde, dat kan alleen maar fout gaan. Zo begint de opera Così fan tutte en natuurlijk gaat het mis. Dat hoort in opera, lekker veel drama. Heerlijk, een avond lang kijken, vermaakt worden, mooie muziek luisteren, kortom: genieten.Afgelopen dinsdag was ik met een vriendin een avondje naar de Stopera waar De Nederlandse Opera Così fan tutte speelde. Niet in een klassieke setting, maar in een flower-power vakantieoord. Met bloemetjesrokjes, vetkuiven, stapelbedden en hawaïhemden en een fantastisch ronddraaiend podium. Het maakt dit 18e-eeuwse verhaal onverwachts actueel en vlot.
En het is al geen makkelijk verhaal, twee vrienden zijn verliefd op twee zusters. Een derde vriend beweert dat alle vrouwen ontrouw zijn, maar dat geloven ze niet. Ze besluiten de liefde van de zussen te testen en verzinnen een list. De twee vrienden moeten onverwachts vertrekken, naar het slagveld en de zusters blijven achter, niet wetend of ze ooit nog terugkomen. De dames zijn intens verdrietig, maar al snel verschijnen er twee vreemdelingen, de vrienden hebben zich vermomd als Albanese ridders. Ze moeten alle versiertrucs uit de kast halen, ze faken zelfs een zelfmoord, maar uiteindelijk vallen de dames voor deze macho's. Tot verdriet van de vrienden, die het nu echt beseffen: "zo zijn ze allemaal!" (così van tutte).
En natuurlijk moeten de vrouwen gestrafd en vernederd worden. Ze staan op het punt om te trouwen als het bericht komt dat de vrienden weer terugkeren uit het leger. Het is niet meer te redden en de vrouwen komen erachter dat ze bedrogen zijn. Ze zijn boos en verdrietig tegelijkertijd. Maar in de laatste minuten komt het toch nog goed, de zussen beloven altijd van de vrienden te houden en de mannen vergeven hen hun misstap.
In deze enscenering is er veel reden tot lachen, overal worden grapjes van gemaakt en sommige liefdesscènes zijn buitengewoon expliciet. Ik heb echt een enorm leuke avond gehad, vooral omdat het verhaal nooit saai werd en je constant zoveel te zien had. Het is waanzinnig dat een verhaal van ruim twee eeuwen oud in zo'n modern jasje een hele nieuwe dimensie krijgt.
Ruim 15 jaar geleden zag ik voor het eerst een opera. Het was Così fan tutte in Praag, toen ik met mijn studentenvereniging een geweldig leuk weekendfeestje aan het vieren was. Van die voorstelling herinner ik me vooral de truttige jurkjes en ouderwetse decors. Ook toen vond ik de muziek al prachtig, echte Mozart luchtigheid. Maar vooral herinner ik me de blikken van het Praagse publiek, al die jonge mensen in galajurken en rokkostuums! Prachtig vonden ze dat!
Geplaatst op Calijn's Gepeins (http://calijn.blogspot.com)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten